Vogezen 2017, Dag 1 en 2
Beter laat dan nooit zeggen ze altijd, daarom ook dit verslagje van ons jaarlijks tripje naar de Vogezen.
Deze keer waren we met 4; Jeroen, Marc, Jurgen en ik (Koen).
Dag 1:
We vertrokken vrijdag ochtend en kwamen na een omwegje (de gps van Marc had de toeristische route gekozen) rond 15u15 aan in Saint-Maurice-sur-Moselle waar ons huisje lag. De zeer vriendelijke huisbazin gaf ons een korte rondleiding, en tot onze verbazing was heel de interieur vernieuwd wat een groot pluspunt was natuurlijk. Ook zorgde ze ervoor na een telefoontje dat we in een plaatselijk restaurantje nog binnen mochten om te eten. Na het lekkere (maar toch wel zwaar) etentje gingen we een kort tochtje doen met 1 col erin, Col du Page.
Col du Page is bekend bij de Berggeiten, hier is Kurre er ooit in geslaagd om serieus fout te rijden en daardoor onze klimtijd met een halfuur te vertragen. Vandaag gingen we dus een serieus pr rijden xD, in mijn geval van 1u naar 24min! Maar wat een mooie klim, heel weinig verkeer en niet heel moeilijk, een goede beklimming om op te warmen! Jurgen kwam, na een eindsprint, als eerste boven, ik kwam 8 seconden later boven na een hele klim voorop te hebben gereden, de laatste km’s waren te vlak voor mij! Maar de benen voelden goed en ik kon niet wachten op de volgende dagen! Jeroen en Marc kwamen samen boven. Na een snelle afdaling kwamen we in een dal, en eerlijk gezegd was dit niet echt een topper, heel de tijd op een drukke baan, om snel te vergeten.
Als avondeten had Marc een lekkere spaghetti gemaakt, ideaal voor de dag erop!
Statistieken van de dag: 39km, 650hm
Dag 2:
Zaterdag stonden we op met een stralend zonnetje, het ging een schitterende dag worden!
Na een lekker ontbijt vertrokken we om 10u40, het was wel nog redelijk koud, gelukkig had ik een lange broek en een truitje mee!
Er stond een zware rit op het programma. De eerst klim kwam al na een paar kilometer (ons huisje lag namelijk aan de voet ervan), de Ballon d’Alsace. Deze kant was de moeilijkste maar ook de gelijkmatigste 9km aan ongeveer 7%, een prima klim om het juist ritme te pakken te krijgen.
Deze klim had ik een paar jaar geleden al gedaan maar was toen wel 13kg zwaarder! En zoals verwacht ging het me nu veel makkelijker af en ben ik eigenlijk naar boven gereden zonder in het rood te hebben moeten gegaan. Jurgen kwam een paar minuten later boven en nog een paar minuten later kwam Marc boven, deze keer zonder Jeroen, blijkbaar had hij zich wat ingehouden en is er de laatste paar km vandoor gegaan. Nadat Jeroen boven kwam zijn we meteen aan de afdaling begonnen (het café boven was gesloten), hele mooie afdaling overigens.
Na een kleine 20km in een valleitje, moesten we van de grote baan rechtsaf, La Planche des Belles Filles, een hele zware klim en je begint er direct aan. De eerste 2 km zijn meteen 10%, en dat is niet eens het moeilijkste gedeelte, de laatste 500m komen niet onder de 14% (met stukken van 20%)!
Een mooie klim dat wel en zeer rustig, maar toen wij er waren lag de weg nog wel vol steentjes, laatste 500m zelfs een steentje gehad dat mij afremde, niet leuk met stukken van 20%!
Boven was het genieten van de stilte, tenminste tot Jeroen en Marc aan hun laatste meters begonnen, en het uitzicht. Na een snelle cola in de bistro boven daalden we af en begon meteen de Ballon de Servance. Het begin van deze klim is erg makkelijk en kan je op je grote plaat doen. Na het makkelijke begin zijn er wel 5 lastige kilometers (waarvan 1 km aan 11%), maar wat een mooie klim, misschien wel de mooiste van de Vogezen, de laatste paar kilometers vlakken zelfs wat af. Toen we allemaal boven kwamen was er nog een Fransman die ons waarschuwde dat de eerste 3km van de afdaling er heel slecht bij lag. En hij had niet gelogen, het was zigzaggen tussen de putten door, na die 3km was het gelukkig wel een hele mooie en makkelijke afdaling.
Toen we terug in ons dorpje kwamen zochten we naar een plek waar we konden werken aan de “elapsed time”, liefst met Belgisch bier. Gelukkig was er een caféetje waar ze Duvel hadden!
Ook had de waard nog iets in petto voor ons, een Belgische cocktail, een cocktail met de driekleur. Maar ik ben blij dat de cocktail op was voor ik er kon van proeven want de anderen konden het niet echt appreciëren (dat is dan nog licht uitgedrukt).
s’Avonds hebben we dan nog een serieuze steile berg moeten beklimmen op weg naar eten, dit gelukkig wel met de auto. Een mooi restaurantje ergens in de “middle of nowhere” op een berg. Het eten zag er goed uit, maar een echte aanrader was het nu ook weer niet.
Net voor het slapengaan hebben we nog de documentaire van onze patroonheilige, Frank Vandenbroucke, bekeken.
Statistieken van de dag: 88km, 2200hm
Het vervolg kan u hier lezen: