Brabantse Pijl 2019

Op 20 april verzamelden 5 Berggeiten onder het eerste stralende lentezonnetje aan de Sporthal van Heverlee voor de Brabantse Pijl Cyclo. Stilaan een traditie voor onze club. De 5 dapperen waren Koen, Jurgen, Marc, de voorzitter met zijn wederoptreden en ikzelf. Er werd besloten om de tocht van 110km te rijden (+/- 1.000 htm).

Goedgeluimd werd er koers gezet richting Bertem alwaar de 1^ste helling van de dag wachtte: de Paardenstraat. Koen, Jurgen en Marc besloten om er onmiddellijk vol voor te gaan. De voorzitter en ik besloten om het rustig aan te doen en aldus werd deze helling met sprekend gemak overwonnen. Toen volgde de kronkelbaan richting Neerijse om dan vervolgens de 2^de helling van de  dag, de Langestraat, te nemen. Hier werd voor de 1^ste keer de ketting op “de 34” gelegd maar nog steeds geen man overboord. De Raffelberg en Veeweidestraat vormden ook geen probleem maar dan was mijnen dikke vriend daar: de Smeysberg! Dit krel zal nooit, maar dan ook nooit, met plezier beklommen worden maar ook deze keer werd em bedwongen. Hier werd toch al een eerste fameuze cartouche verschoten of naargelang de bron: het viel wel mee…

Toen werd er in peloton richting Overijse gereden alwaar de voorzitter de benen eens onder spanning ging zetten. Een serieuze demarrage volgde waardoor het hele peloton op een lint werd getrokken. Er wachtte ons nog 1 helling voor de bevoorrading en deze was de welbekende Ijskelderlaan. Mits goeie benen een plezante helling. Alleen jammer dat ondergetekende geen goei benen had. Een 2^de cartouche werd verschoten maar daar was de bevoorrading. Effe tijd dus om op adem te komen.

Nadat de suikers waren aangevuld, werd er verder gefietst. In de afdaling richting Schavei werden we bijna omver gereden door een chauffeur die ons niet had zien komen maar drama’s werden vermeden. De Schavei zelf deed zeer maar al bij al nog oké. Na de Schavei volgde de Hagaard en ook deze werd overwonnen. De Hertstraat werd, dankzij parcourskennis, redelijk makkelijk bedwongen. Nu ging het snel richting Ottenburg waar de helling van Terlanen lag te wachten. Dankzij een nieuwe laag asfalt ging dit vlot maar eens boven werd toch het eerste gelleke van het jaar verorberd. De voorzitter zei met een glimlach: “En het zal niet het laatste zijn!”.  Dan wachtte de helling van Pécrot. Het 2^de krel van de dag maar ook de laatste moeilijke. Hier werd dan ook de 4^de cartouche verschoten. Gelukkig konden ons we richting de 2^de bevoorrading in Hoegaarden in een peloton nestelen maar door de minder goede benen beleefde ik hier mijn zwanenzang. Met veel hangen en wurgen kon ik voor lange tijd aanklampen en gelukkig kon Marc mij overtuigen om toch te blijven rijden maar vlak voor het binnenrijden van Hoegaarden was de bobijn af en moest er gelost worden. In de immer plezante afdaling met kasseien richting centrum kon ik terug aansluiten bij de rest en in groep werd er aangekomen bij de 2^de bevoorrading.

Nu wachtte er nog 2 hellingen: de Hoxemsesteenweg en de Tassinstraat. Op beide hellingen moest ik vrijwel onmiddellijk de rol lossen maar boven werd er altijd gewacht waarvoor dank. Tot we richting wereldbol reden. Bij het oversteken van de straat werd er nog achterom gekeken, ik knikte dat er niet meer moest gewacht worden en weg waren de mannen. Soit, het was nu toch niet ver meer dus veel maakte het niet meer uit. Alvorens binnen te rijden om de startnummer terug af te geven werd bij Den Deugniet gestopt alwaar de zouten werden aangevuld. Op het einde van de rit stond er 118km op de teller. Nu op naar de volgende vaste afspraak in de Berggeiten-agenda: Haasrode – Huy – Haasrode.