Parel van het Hageland 2012
Naar jaarlijkse traditie stonden we om 8u aan de startplaats in Boutersem. Aangezien het daags voordien een maandelijkse vergadering geweest was, met de nodige moeilijkheden om afscheid te nemen van herberg ’t Blok en bijgevolg ook leidde tot slechts 4u slaap, voelde de benen enigszins wat flanelig aan.
Na een vlotte inschrijving was al onmiddellijk duidelijk dat het een spurt van 115km zou worden richting finish. Kurre had er duidelijk zin in en er werd éénzijdig door hem beslist om een gemiddelde van meer dan 30km/u te rijden. Op de eerste ‘helling’ van de dag, een brug over de E40, ging het voor ondergetekende al te snel. Detail: Kurre beweerde bovendien dat hij met slechte benen zat! Nu goed afzien behoort nu éénmaal bij deze volkse sport, dus duwen op de trappers en niet zagen. Als bij Godsgeschenk kregen we al vrij snel de hulp van een wielertoerist die met dezelfde gedachte rond reed om zo snel als mogelijk te finishen. Tot aan de eerste bevoorrading waren we dus met 3 om op kop te rijden.
Aan de eerste bevoorrading werd er gekozen om veel suikers op te doen en om nog meer vocht op te doen. De nadorst van daags voordien was tekenend! Tijdens dit 2e deel van het parcours werd er snel gekozen om een plaats op te eisen in een peloton van een 20-tal renners. Rustig meebollen uit de wind dus… Tot het noodlot voor Willy toesloeg. Lekke band! Weg peloton, en het volgende peloton dat passeerde, en het volgende… Dus met 3 weer verder alleen op pad. Ondertussen werden de benen toch stilaan beter en begonnen Kurre en ik een vrij hoog tempo, gezien de tijd van het seizoen, te ontwikkelen. En Willy? Die deed wat hij moest doen: in het wiel zitten en volgen. Na een aantal heuvelachtige kilometers in de aanloop waren het tussen de eerste en de tweede bevoorrading voornamelijk vlakke kilometers.
Na de tweede bevoorrading begonnen de benen volledig los te komen (of de kater begon weg te ebben). Aan een tempo van dik rond de 35km/u werd er koers gezet richting de heuvels van het Hageland. Hier bleek ook dat het hertekent parcours bij de meesten zijn tol begon te eisen. Een Berggeit komt pas echt los wanneer het heuvelachtig wordt, dus werd er gekozen om het tempo nog wat op te trekken en de deur stond achteraan in het peloton wijd open. Ondertussen bleef een beresterke Willy rustig in het wiel meepeddelen. Onze Oscarito is duidelijk dicht bij zijn topconditie!
Met de laatste 10km voor de boeg nog een laatste keer alle registers open getrokken op de hellingen die nog volgden en met verzuring tot achter de oren benen onder de tafel geschoven voor een Duvelke of 4/5. 2 vaststellingen: Kurre die mee voor een gemiddelde van 32,3 zorgt ondanks slechte benen (dit belooft voor het komende seizoen!) en Willy die na een paar trainingen het alleen-kopmanschap van het B-team opeist. Ik durf zelfs te zeggen dat het A-team binnenkort gaat uitbreiden indien hij gemotiveerd blijft gedurende de rest van het seizoen.
2 uur later kwam de 2e lichting Berggeiten binnen die later vertrokken waren ook met hun eigen heldenverhalen en bleit-momenten. Ook zij hadden dorst!