Dolomieten Marathon 2013
Woensdagochtend vertrokken enkele Berggeiten naar Colfosco in Italië om deel te nemen aan de Dolomieten Marathon.
De Voorzitter, Butcher en Quentin vertrokken met de ene wagen. Smolders, Vanessa en ikzelf vertrokken ook om vier uur met de tweede bolide.
Maandenlang was er getraind, minder dan voorzien door het slechte weer, maar toch waren er al ettelijke hoogtestages aan voorafgegaan om deze moordende tocht tot een goed einde te brengen. 140 km en 8 cols (4200 hoogtemeters) moesten er overwonnen worden.
Na een rit van een dikke tien uur kwamen we samen aan nadat de Voorzitter de eerste wagen via de “Route Touristique” had laten rijden. De tweede wagen volgde de veel makkelijkere weg die de Benz had uitgestippeld.
Appartement gecheckt, koerskleren aan en direct nog een losrij-rit ,de Passo Gardena op. Een kleine tien kilometer aan 6,2 procent. Onmiddellijk werd duidelijk wie de kopmannen waren en wie het nog lastig ging krijgen de volgende dagen. Quentin vertrok direct met een hoog tempo, Butcher en Vanessa (apsirant-lid ?) volgden kort hierachter en Vanessa liet meteen zien dat de twee leden van het B-Team haar niet veel zouden tegenkomen bergop. Stekke bleef bij Smolders en mezelf (om ons niet achter te laten leek het, later bleek dat het hier al stroef ging).
Opdracht redelijk geslaagd, maar boven was het koud, heel koud. ’s Avonds goed gegeten, enkele Stella’s genuttigd en vroeg naar bed. Op dag twee zou de kleine Maratona gereden worden (of de kindertocht zoals de Voorzitter het wel eens pleegde te noemen) . 110km en 3100 hm’s, het is maar wat je een kindertocht noemt natuurlijk.
Om tien uur ’s morgens, onder een stralende zon maar redelijk frisse temperaturen vertrokken we. Na twee km was er reeds de Passo Campalongo te bestijgen. 5,5 km aan 6% is doenbaar, zeker in het begin. Afdalen en direct de Pordoi omhoog. Schitterende klim, voor mij de mooiste van alle cols die we hebben gedaan. 9km aan 6% en boven een prachtig uitzicht. Maar wederom: bitter koud. Op elke top waar we arriveerden moesten extra kleren aangetrokken worden om niet te bevriezen in de afdalingen. De volgende klim was de Passo Sella, kuitenbijtertje met zo’n 6km aan 8%. Tot hiertoe nog alles goed, Quentin en Butcher reden vlot door (voor hun niveau was dit nog op ’t gemak), Vanessa maakte ook een zeer goede indruk, enkel de Voorzitter leek nog niet op zen top te zitten. Smolders en de Secretaris blijven telkens bij mekaar in de buurt, zoals dit de laatste jaren steeds het geval was. Nu nog de Passo Gardena en we waren terug aan ons appartement dat op de route lag. Enkele sandwiches eten, bidons vullen en op naar de volgende. Bij mij begon het al wat stroever te gaan en ik besloot om nog enkel de Campalongo op te rijden. Deze ligt twee keer in het parcours, het enige nadeel van deze prachtige rit. Smolders deed nog 1 klimmetje extra en de grote vier reden nog de Valparola vanuit Andraz, 12km aan 6,7%. Ik was al een tijdje gedoucht toen we plots telefoon kregen van Butcher. Verkeerd gereden en in een ijskoude hagelbui terecht gekomen, 4 graden was het nog op de top. Butcher en Vanessa opgepikt in Pocol, een koffie drinkend onder een dekentje … Stekke en Quentin reden het parcours zonder probleem uit, alhoewel onze Voorzitter klaagde over uitputting en vermoeidheid. ’t Zal de ouderdom zijn zeker ?
’s Avonds nog een pasta, morgen een rustig ritje en inschrijven voor de tocht van zondag.
Bij het opstaan op vrijdag verschoot iedereen zich een bult. Het was hier, op 28 juni op 1300m hoogte, aan het sneeuwen ! Wat betekende dit voor de rest van de week en vooral : we moesten toch onze uitdaging niet missen ? Ik geeft toe, ik was al aan het denken om een ingekorte tocht te doen. De benen waren niet al te goed en afsnijden is toch makkelijk … Ook de Voorzitter dacht dat het B-Team dit zou doen en liet het niet na om zich hier denigrerend over uit te laten: baby-tochtje … familie-tripje … wie laatst lacht, best lacht zegt men wel eens.
Een twee uur durende wandeling door de sneeuw, inschrijven en goed eten was de boodschap op deze derde dag. Morgen stond voor het B-Team de uitdaging van 2013 op het programma.
Zaterdagochtend opgestaan, zenuwen en stress waren mijn deel. Dit mocht niet mislopen, weken over gepraat, maanden voor getraind en vooral : dit mocht geen afgang worden.
Een beetje gegeten, veel te weinig voor zo’n lange trip, maar de maag wou niet mee. Om negen uur vertrokken we: Vanessa, Smolders en ondergetekende. De eerste 55km waren dezelfde als op donderdag. Vanessa reed telkens van ons weg, ik probeerde in Smolders wiel te blijven maar dit lukte niet al te best. Geen grote verschillen maar toch. En mijn maag: die wou nog steeds niet mee. Een gelletje voor drie uur fietsen met vier cols, karige kost … Aan het appartement tien minuten gerust, bidons gevuld en toch wat koude droge pasta binnengespeeld. Muziek speelde, kopmannen lachten met het aanzien van de pijnlijke grimas op mijn gezicht en Smolders danste in de living. Het was zeer duidelijk, hij ging dit uitrijden en Vanessa was sowieso al een zekerheid. Hier besliste ik : ik rijd dit ook uit, nog liever omvallen dan opgeven.
We vertrokken voor de laatste keer Campalongo (vier keer op twee dagen is echt te veel), dan afdalen richting Santa Lucia (2,5km aan 7%) om aan het monster te beginnen. Passo Giau, 10km aan 9,3% – weken had ik hier schrik van gehad, statistieken bekijken van zo’n dingen is niet goed voor de moral en toch deed ik het. Als ik deze klepper zou overleven, rijd ik de Maratona uit, dat en dat alleen kon me nog tegenhouden. Voor het tweede deel werden we gevolgd door onze drie kopmannen voor de bevoorrading van eten/drank/kledij en vooral : motivatie. Bedankt trouwens hiervoor ! Vlak voor de Giau nog een gelletje, nog wat cola en vol goede moed op de 34×29 om meer dan een uur af te zien. 7km lang bleef ik op 15 meter van Smolders hangen, Vanessa was ons intussen al terug voorbijgegaan met een snelheid waar ik alleen maar van kan dromen.
Tot op drie km van de top het licht volledig uitging: suikertekort, te weinig gegeten en het ging traag, heel traag. Per honderd meter telde ik af op de Garmin en ik zag mijn ploegmaat steeds verder afstand nemen. In bocht 29 zag ik de kopmannen staan, het einde was in zicht. Zelden zo afgezien, maar dat zeg ik wel meerdere keren op een jaar … Doch, de Passo Giau staat bij in mijn zwart boekje, tesamen met de Satelegg en de Chevreres dit jaar. Daar gaat deze Berggeit volgende keer mooi rondrijden. Nog 1 klim verwijderde ons nog van een topprestatie, de Falzarego van 9,5km met op de top nog 1,5 van de Valparola Pass. Volgens Butcher was dit een loper, met platte stukken … Er werd enkel gelopen op de twee kleinste versnellingen, uitgeput en kapot en regen, dat kwam er ook nog bij. Op de top stonden onze bevoorraders voor de laatste keer te wachten met wat drank en eten. Stekke leende me ook zijn winter- en regenvest, om de onderkoelingsverschijnselen tegen te gaan. Butcher had blijkbaar het fietsenrek al klaargezet voor de eventuele opgevers. Met deze kou en regen kon dit wel gebeuren, maar zoals reed eerder gezegd : liever omvallen dan opgeven. Smolders ging er weer vandoor als een raket in de afdaling, ik volgde op grote afstand. Nog twintig km en ik was er vanaf. In de afdaling stonden Griet en Colpie ons nog aan te moedigen. Zij waren vanuit Zwitserland afgekomen zodat Colpie op zondag de officiële rit kon meerijden. Een mooie verrassing die extra motivatie gaf. Na een kleine acht uur bereikte ik het appartement. Kapot maar voldaan, dit pakten ze me niet meer af. Drie fiere Berggeiten die avond en nog menig pintje genuttigd op de prachtige afloop. Hoe zou het daags nadien aflopen voor de echte kopmannen ?
Om kwart voor vijf ging de wekker al en hoorde ik vanop een afstand de vier helden vertrekken. De start was om halfzeven, een tienduizend deelnemers stonden klaar.
Wij hadden ook onze wekker gezet om te gaan supporteren. Deze keer was het een stralend zonnetje en we zagen nog net Colpie, Butcher en Stekke vertrekken. Stekke als allerlaatste zowat, was dit een voorbode van wat nog moest komen ? De organisatie had ook een SMS dienst, die ons zou verwittigen wanneer de Berggeiten op de top van de cols passeerden. Quentin kwam als eerste boven, gevolgd door Colpie en Butcher, die al in de eerste afdaling een lekke band had. Aangezien de Campalongo twee keer moest beklommen worden, konden we onze ploeggenoten nog eens aan het werk zien en bevoorraden op deze volledig verkeersvrije rit. Wederom kregen we een SMS van Quentin, Colpie en Butcher. Helaas, van de Voorzitter geen nieuws ? Was hij wel geregistreerd op de SMS dienst ? Niemand wist het. Quentin kwam volle vaart voorbij geknald, gaf zijnn jas af en riep dat het nog goed zat. Het was duidelijk: hij ging een toptijd rijden. Colpie volgde niet veel later en ook Butcher stopte, dronk een cola en vertrok al lachend voor de rest van de rit. Ik lachte hier ook daags voordien, maar dat was meer een groene lach met in het achterhoofd de Giau … vermoedelijk een trauma opgelopen 🙂
Uiteindelijk dan toch, een verlossende SMS, de voorzitter zal er dan toch ook aankomen. Helaas, het was hijzelf die het bericht verstuurde : ik ga stoppen aan het appartement, uitgeput en ziek. Had hij toch beter de kleine tocht gereden, of zoals hij dit zelf verwoordde : de baby tocht ? Wie zal het zeggen ?
Na 5u42 en 24,3 km/u gemiddeld kwam Quentin over de streep. Een superprestatie !
6u07 was een andere toptijd van Colpie, die onder mijn naam deelnam. Nooit zal nog zo’n knalprestatie officieel worden vastgelegd naast de naam Johan Verstrepen, dus bij deze ook nogmaals bedankt ;-). Butcher reed 6u25 en uiteraard was dit ook schitterend. Anderhalf uur sneller dan mezelf. Ziehier het verschil tussen het A en het B-Team.
Voila, een prachtige vakantie, een prachtige prestatie en nog maanden plezier om de Voorzitter op zijn plaats te zetten. Het is mooi geweest !
De Secretaris