Zwarte Woud 2022
Na een aantal jaar een weekendje naar de Vogezen te gaan besloten we onze horizonten wat uit te breiden en eens naar het Zwarte Woud te trekken. De meesten van ons waren er nog niet geweest of toch niet om te fietsen, maar er lagen minstens zoveel beklimmingen als in de Vogezen.
Op vrijdag 3 juni kwamen Wouter, Jurgen, Stoppie en Ik aan in Gersbach in de namiddag.
Jeroen, Marc en Jolle waren van plan om wat later aan te komen dus gingen we met 4 (Jurgen, Wouter, Stoppie en Ik) al een rondje doen.
Nog voor we vertrokken begon het al licht te regenen dus stonden we klaar met regenkledij, en gelukkig maar want het is alleen maar harder beginnen regenen, en het eerste stuk was een lange afdaling met veel stukken waarin je moest bijtrappen.
Na deze bijtrapafdaling die voor de helft in een vallei liep langs een rivier, de Wehra, tot in Wehr, volgden we vanaf daar een fietsweg. De fietsers moeten hier wel echt goed zijn want dit stukje ging heel de tijd op en af met soms hele steile stukken (wel heel kort allemaal), gelukkig was het gestopt met regenen.
Na dit stukje begonnen we aan de echte klim, de Hasel, een klim van zo’n 6km aan 5,6%, tenminste dat was toch het grootste stuk, er zaten nog een paar makkelijkere km’s voor en na dit stuk maar die kon je op buitenblad doen dus die tellen we niet mee. Na een klein half uurtje kwamen we met 3 (Jurgen, Wouter en ik) ongeveer samen boven, een paar minuten later kwam Stoppie boven. Na een valsplat stuk kwamen we aan in het dorpje waar ons huisje was. Omdat het nog droog was besloot ik er nog een lusje aan toe te voegen, de andere 3 gingen rechtstreeks terug. Het lusje was eigenlijk een stuk van de afdaling waarmee we begonnen maar dan via een andere klim naar boven. Deze klim (de Fetzenbach) was een stukje korter (3,7km) maar was ietsje steiler (6,6%) en vooral zeer rustig, ik ben in heel dat stuk maar 1 auto tegengekomen (en gelukkig want er was niet veel plaats). Het was een zalige trainingsklim met alleen maar op het einde een steil stukje van 200m aan 14%, vanaf daar was het nog een paar km afdalen tot aan het huisje. Dag 1: 44km en 900hm.
Zaterdag gaven ze het beste weerbericht, dus gingen we dan onze koninginnenrit rijden.
We begonnen met een frisse afdaling, het asfalt was wel nog nat van de vorige dag dus deden we deze op ons gemak. Na een paar kilometers in een valleitje begonnen we meteen aan onze eerste klim, de Wannenkopf, een lange klim maar met weinig steile stukken, door een omleiding zelfs nog iets langer en makkelijker dan eerst voorzien (12,6km 4,8%). Het laatste stuk van deze klim was doodlopend en kwam aan in een bosje. Spijtig genoeg was er dus geen mooi uitzicht daar, maar net nadat je terug op de route kwam was er een zalig vergezicht! Jeroen besloot hier terug te keren want hij voelde zich niet goed. De afdaling die volgde was technisch maar met zalig asfalt, in de afdaling zat nog wel een vervelend klimmetje maar gelukkig was dit maar 1,5km. Na de volledige afdaling volgde nog 7km vals plat waar we genadeloos werden voorbij gestoken door een vrouw van nog geen 55kg, we stonden terug met beide voeten op de grond.
Hierna kwam de moeilijkste opdracht van de dag/weekend, de Gisiboden Alm, een klim van 7km aan 8,5%, dit is al een hoog gemiddeld percentage, maar als je weet dat de eerste km niet boven de 4% gaat en er nog wat stukken van 7% zijn dan weet je dat de rest van de klim superzwaar is. Het moeilijkste stuk van de klim is al meteen tussen kilometer 2 en 3, dus lag het peloton vanaf daar al uit elkaar. Het was meteen eigen tempo zoeken en op de kleinste vitesse naar boven.
Wat was dit zwaar, enkel de klim in Zwitserland (2020) waar ons huisje lag was nog steiler, maar deze was nog een pak langer (tenminste toch het steile stuk).
Gelukkig werden we boven beloond met een leuk cafeetje met strandstoelen en mooie vergezichten.
De afdaling was ook zalig want omdat de klim doodloopt aan het cafeetje heb je er amper verkeer, tenminste dat was toch bij mij het geval. Omdat ik dit jaar zo’n goed gevoel heb in dit soort afdalingen lag ik redelijk ver voor en heb ik een voorval met een jeep gemist waar de anderen bijna tegen zijn gereden omdat dit ineens de baan op kwam gereden.
Meteen na de afdaling was het terug klimmen. De eerste 2,5km waren net iets meer dan valsplat (2,5%) maar daarna was het nog bijna 6km aan 5,5%, echt veel herinner ik me niet meer van de klim behalve dat Marc wel heel vastberaden aan de klim begon en dat echt wel gevoeld heeft voor de rest van de dag. Ook herinner ik me nog dat er heel wat auto’s waren, spijtig want tot dan toe was het een hele rustige rit. Bovenaan waren er al een paar die aan hun limiet zaten zeker omdat het dan ook al rond de 30°c was en de bidons begonnen leeg te raken. Gelukkig was het hierna 12km afdalen.
Na dit makkelijkere stuk was er het volgende klimmetje vanuit St Blasien, dit was blijkbaar ooit een bekend kuuroord. Nu ook reden we langs een gigantische prive-kliniek naar boven. De klim was in 2 stukken, het eerste stuk was zo’n 2km aan 5% dan was er een vlak stuk van zo’n kilometer. Hierna draaiden we een klein wegje op en omdat dit niet zo vanzelfsprekend was bleef ik aan het kruispunt staan tot iedereen gezien had waar ze naartoe moesten. Natuurlijk moest ik dan wel wat tijd goedmaken op Jurgen (die wel even mee was blijven wachten) en Wouter, maar de benen bleken nog goed te zijn en kon ik nog tot en voorbij Jurgen rijden. Na een hele kort afdaling naar een mooi valleitje was er meteen een kort muurtje wat de benen even heel pijn deden zeker omdat er daarna nog een paar kilometer vals plat waren en dit tussen de velden in de vlakke zon. Boven kwamen we aan een T-splitsing waar het duidelijk was dat er bij de meesten niet veel hoogtemeters moesten bijkomen, zeker omdat niet alleen de benen maar ook de bidons echt leeg waren. De T-splitsing lag ook aan het hele drukke weg met heel veel auto’s en moto’s. Dit leek dus een heel stom stuk te worden, gelukkig hebben we de grote weg maar heel even moeten volgen want al snel sloegen we een kleinere weg in die dan nog eens een snelle afdaling bleek te zijn, zalig!
Er was nog een reden om blij te zijn van dit stuk in de route, er was beneden een dorpje met cafés. We namen daar een paar cola’s en fanta’s tot ons en vulden onze bidons.
Ook de volgende 6km waren bergaf nu wel met bijtrappen, in Au kwamen we aan de laatste beklimming van de dag, de klim naar ons huis, waar we de dag ervoor hebben afgedaald.
Ik en Jurgen hadden nog iets over, dus hebben we er nog een serieuze lap opgegeven tot aan het huisje, de rest van het peloton zijn 1 voor 1 binnengedruppeld, moe maar voldaan.
Dag 2: 102 km, 2300hm.
Dag 3:
Voor die dag hadden we 2 plannen, een kortere rit voor als het zou blijven regenen (de weersvoorspellingen waren nogal verschillend) en 100km voor als het zou stoppen met regenen.
Beide plannen waren in het begin hetzelfde, richting Zwitserland en we konden dus tijdens de rit beslissen.
De eerste 17km waren dezelfde als op dag 1, afdalen tot in Wehr, daarna reden we nog een 5-tal kilometer tot aan de Rijn, de grens met Zwitserland. Op dat moment was het nog steeds aan het regenen, wel was het nu miezerregen. Jeroen, Mark en Stoppie hadden toch geen zin meer om nog veel langer in de regen te rijden en gingen de omgekeerde weg terugpakken met op het einde nog het bergje die ik de eerste dag als extra deed. Jolle, Jurgen, Wouter en ik gingen de route verder rijden. De volgende 10km tot aan het eerste bergje waren niet de leukste en was vooral in stedelijk gebied met een paar stukken op een iets leuker fietspad, ergens halverwege reden we de Rijn over en dus Zwitserland in.
Dan kwam het eerste klimmetje, van Eiken naar Schupfart, dit was zo’n 4,3km aan 4,5%, hierin zat wel nog een afdaling van zo’n 700m, dus het echte klimmen was rond de 7%. De omgeving was wel mooi en het asfalt was perfect maar er reden wel redelijk wat auto’s.
Hierna was er een afdaling van zo’n 3,5km naar Hellikon waar het volgende klimmetje ons al te wachten stond, de Wydenmatt 2,4km aan 7,1%, een prachtig klimmetje, steile stukken afgewisseld met wat makkelijkere, mooie uitzichten ook en geen verkeer (verbind dan ook alleen wat boerderijen). De laatste 300m is het wel Strade Bianchi maar ze was goed aangestampt en zelfs goed te doen met koersbanden.
Het volgende klimmetje begon na 6 dalende kilometers, het was een klim in 2 delen, het eerste stuk was 2km aan 3,5% dat was eigenlijk gewoon een doorgang van het dorpje Gelterkinden naar Rickenbach waar de echte klim begon, de Buuseregg 1,25km aan 8,3%. Deze begon bij het buitengaan van Rickebach, de eerste 50m waren de steilste maar ook de kilometer daarna ging het nooit onder 8% met de langste stukken aan 9-10%, gelukkig waren de laatste 250m een pak vlakker, hier boven hebben we ook de laatste regen gehad van die dag (tot dan toe was het af en aan blijven miezeren).
De volgende 10km daalden we af naar de Rein, meer bepaald naar het pittoreske dorpje Rheinfelden waar er nog veel oude gebouwen en een stadsomwalling staan. Daar genoten van een welverdiende (maar hele dure) cola.
Meteen was het weer bergop, eerst 7km aan 2% (vals plat dus) en dan 3,3km aan 4,8%. De klim zelf heeft geen naam maar het eindpunt is de Dinkelbergstraat dus laten we het de Dinkelberg noemen.
Na een korte afdaling waren de volgende 10km vlak door 3 stadjes, Schopfheim, Hausen im Wiesental, Zell im Wiesentall en Atzenbach met een paar mooie fietswegen tussen de dorpjes.
In Atzenbach begon de laatste klim van de dag (en van deze trip), dit was ook de klim waar we in het begin afdaalden de dag ervoor. De Gersbach is zo’n 6km aan bijna 7% en nergens heel steil, het steilste stukje was een km aan 8%, net wel het stuk waar er wegenwerken waren en waar je pech kon hebben door aan een rood licht te staan. Ik had geluk en het licht ging naar groen na paar seconden te surplacen. Ik had nog goeie benen en net voor het steile stukje in het dorpje Riedichen nam ik afscheid van Jurgen, boven had ik zo’n anderhalve minuut voorsprong al moet ik wel zeggen dat ik echt alles wat er nog in de benen zat eruit heb gereden om mezelf nog eens goed te testen voor we terug naar België moesten. Een kleine 5km hierna zat de rit erop, uiteindelijk was dit ritje zo’n 100km met 1500hm.
De volgende ochtend keerden we terug naar België met nieuwe herinneringen en schitterende vergezichten in ons geheugen. We hebben wel geleerd dat het Zwarte Woud wat ver is voor een weekend maar ook dat je er makkelijk een week kan zitten met elke dag andere bergen en vergezichten misschien dan wel wat noordelijker.
De cijfers van een weekendje Zwarte Woud: 246km en 4800hm.
Hieronder nog 2 filmpjes: